En saf, en duru ibadet

Stresten kafam çatl?yor, acilen internete girip halletmem gereken i?ler var ama girme imkan?m yok, elim kolum ba?l?, sinirden patlayacak gibiyim! Yine haddinden fazla i? yükledim omuzlar?ma, haddinden fazla doldurdum günümü ve i?te yine ç?rp?n?yorum, neyi nerden k?ssamda heryere mümkün oldu?u kadar yeti?sem, bütün i?lerimi yeti?tirsem.. ooof dü?ün dü?ün, bir çözüm bulam?yorum… – evet, kahve molas? zaman?!

Teras davetkar bir edayla bana bak?yor, k?rmay?p kahvemi ve çikolatal? bisküvilerimi al?p güne?li bir kö?esine oturuyorum.

Güne?in ???klar? s?rt?m? ?s?t?yor, ve sanki biraz duruluyorum, derken gözüme çiçekler ili?iyor, çiçeklerden bal toplayan ar?lar, ´evet yazda gelmi?ti art?k do?ru ya!´

Kahvemden bir yudum al?yorum. Bir kar?nca kendi kadar büyük bir ekmek k?r?nt?s?n? s?rtlam??, dü?e kalka ayn? istikamete do?ru istikrarl? bir ?ekilde ilerliyor. Ar?lar, sanki bir müzikal gösterisindeki gibi toplu bir dans koreografisi sergiliyorlar adeta çiçekten çiçe?e uçarken…

??te o an kalbim burukla??yor.. içimde bir sessizlik, durgunluk.. zaman daha yava? ak?yor sanki ve bir an duruyor! – ´BAZEN NE KADARDA ÖNEMS?YORUZ KENDIMIZI!!!!´ -utan?yorum!!!

Duyular?m boyut de?i?tiriyor sanki birden. Öylece hareketsiz otururken, zihnen beden kal?b?mdan s?yr?l?yorum ve kendi halimi d??ardan seyretmeye ba?l?yorum…

Ar?lar kar?ncalar, bir an bile durmadan, ´of pof´ çekmeden, nas?lda sürekli ibadet halindeler. Onlara hayatlar?nda pay biçilen görevi nas?lda azimli bir ?ekilde t?k?r t?k?r, sakince eda ediyorlar.

Kar?nca kadar olam?yoruz!

Allah´?n omuzuma kald?ram?yaca??mdan fazlas?n? yüklemiyece?ini idrak ediyorum yeniden. Her?eyin arkas?nda ilahi bir hikmet var, ben bunu nas?l unuturum?! Nas?l bu kadar uzakla?abilirim özümden? Olaylar?n ard?ndaki plana, kar??l?kl? etkile?imlere nas?l güvensizlik beslerim? Nerede benim basiretim, sa?lam duru?um?

Kendime gelip, dalg?n ve donuk bak??lar?m yeniden netle?ti?inde, o renk, ses, zaman, mekan karga?as? gitmi? oluyor, ben ise durulmu?, hafiflemi?..

Nötürle?mek gerek belki böyle arada, renksizle?mek, kendini fazla ciddiye almamak, bende bu kar?ncalar gibi, önüne sunulan görevleri eda etmek durumunda olan di?li çarklardan biriyim sadece – hepsi bu.

Sandalyemden kalkmadan elimdeki bisküviyi ufalayarak kar?ncalarla payla??yorum, selamla??yoruz sanki yolda?lar?mla.. ve tekrar eve giriyorum.

Allah´?m bize kar?nca ve ar? olmay? nasip et, yorulmadan, isyans?z, molas?z, en saf ibadeti nasip et.

Kübra Küçük

kubra.kucuk@gmx.de

Publiziert in der Ayasofya 40, 2012